Adoptie mist

Het is alweer een tijd geleden dat ik in de pen geklommen ben en een artikel heb geschreven over adoptie.
De laatste jaren staat adoptie (gelukkig!) steeds meer ter discussie. Het adopteren van een kind was in de tijd dat ik geadopteerd ben, heel normaal. Het leek bijna een gegeven, dat als je geen biologisch eigen kindje kon krijgen, je een kind ging adopteren.
Nu denkt men daar, gestaag, gelukkig anders over. Steeds meer geadopteerden komen naar buiten met hun verhaal over adoptie. Het hele ‘happy adoptee’ verhaal wordt steeds minder een realiteit.

In mijn zoektocht naar wie ik ben en hoe ik nu eigenlijk in mijn hele adoptieverhaal sta kwam ik via het voormalige Twitter in contact met verschillende geadopteerden uit verschillende landen.
Voorheen waren het voornamelijk geadopteerden die in Nederland wonen en wat ik merkte is de Nederlandse nuchterheid en het ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ best wel over heerste in hoe geadopteerden naar hun adoptie keken.

Ik voelde mij daarin altijd het zwarte schaap, de buitenstaander, de vreemde eend in de bijt.
Een lange tijd kon ik mijn vinger er niet op leggen wat dit nou was.
Hoe kon het nou dat ik mij de enige voelde die zo dacht over adoptie? Toen ik de hastag ‘adopteevoices’ ontdekte merkte ik dat ik toch niet de enige was die er zo over dacht.
Er waren wel gelijkgestemden!
Ik ben steeds meer geadopteerden gaan volgen (en zij mij) en zo kwam ik er achter dat er zoiets was als de ‘adoption fog’.
Nog niet eerder had ik hierover gehoord, maar toen ik eenmaal wist wat het inhield vielen er voor mij een hoop puzzelstukjes op zijn plaats.
De fog, wordt uitgelegd als ontkenning. De ontkenning van het verlies wat verbonden is met adoptie.
Voor mijn gevoel is die term veel meer geaccepteerd in andere landen dan Nederland. Zij praten er veel meer over en zijn er ook veel meer mee bezig. Hier is die term nog vrij onbekend, wat ik zelf wel jammer vindt. Ik denk dat het veel kan ophelderen en dat wellicht sommige volwassen geadopteerden er ook iets aan zouden kunnen hebben.
Er is ook zoiets als uit die mist komen. Dat betekend eigenlijk dat de geadopteerde de realiteit onder ogen ziet over wat er is gebeurd met betrekking tot de adoptie, het rouwen en het verlies van de scheiding van de eerste moeder.
Het is vaak moeilijk voor geadopteerden om die gevoelens toe te laten, omdat ons altijd geleerd wordt dat we dankbaar moeten zijn en dat het voor onze adoptie-ouders een hele opoffering is geweest om ons op te voeden.
Het stuk rouw verwerking komt nooit aanbod, er wordt nooit over gesproken omdat niemand het ziet als rouw.
Eigenlijk kun je het dan zien alsof men in die mist wordt gehouden, om zo het beeld wat er heerst over adoptie, in stand te houden. Als men dan uit die mist komt, is dit vaak een openbaring, maar ook een mentaal en soms fysiek moeilijke periode.

Het is wetenschappelijk bewezen dat er wel degelijk een verband is met adoptie en trauma en dat het scheiden van moeder en kind voor beide traumatisch is.
Waarschijnlijk speelt opvoeding hierin ook een grote rol. Als je in een liefdevol adoptiegezin bent opgegroeid zullen er minder snel gevoelens van schuld en verdriet naar boven komen.
Als je in een gezin terecht bent gekomen waar er sprake was van mentale, fysieke en/of seksuele mishandeling of enigszins andere onveilige situaties, dan zul je minder snel in die fog zitten. De realiteit van het niet gewild zijn en het missen van je eerste ouder/s zullen eerder omhoog komen.
Betekend het ontkennen  van je roots of enige vorm van rouw of verdriet dat je dan in een fog zit? Of ben je dan oprecht gewoon gelukkig met het leven wat je hier leidt, ver weg van je eerste familie?
Is er dan wel zoiets als ‘coming out of the fog’?
Het is ook niet gek dat er wellicht zo gedacht wordt, ons hele leven groeien we op met een aangepaste realiteit. Hoe moeilijk is het dan om er ineens achter te komen dat er toch wel het één en ander schort aan adoptie.

Ik heb dan niet echt in een fog gezeten, maar na de Zembla docu’s ben ik toch opnieuw in mijn papieren gedoken en bleek daar ook het e.e.a. niet te kloppen. Dingen waar ik vroeger nooit over na dacht, nooit bij stil gestaan had, waren nu zo klaar als een klontje.
Nooit had ik gedacht dat mijn papieren vervalst konden zijn, maar toch was het zo. Toen ik dat ontdekte ging ik opnieuw door een rouw periode heen.
Opnieuw waren de dingen die ik dacht te weten niet waar en was er een inconsistentie in mijn realiteit. Dat was mijn fog.
En toch, ergens in mijn achterhoofd heb ik het altijd geweten. Maar de ontkenning was voor mij makkelijker dan erkennen dat mijn onderbuik gevoel klopte.
In die mist blijven kan fijn zijn, het is een veilige haven, ook al is niet alles helemaal duidelijk. Uit die mist komen en de realiteit onder ogen zien is moeilijk en niet voor iedereen weg gelegd.
Ik ben benieuwd in hoeverre deze term in Nederland geïntegreerd gaat worden en hoe men er over denkt. Wie het eens is met deze term en wie niet.