Stop met interlandelijke adoptie

De afgelopen dagen domineert interlandelijke adoptie weer het nieuws.
De overheid wil dit nu zelf gaan faciliteren om zo meer transparantie te garanderen.
Maar uit het rapport van de Commissie Joustra kwam de conclusie al dat dit nooit een 100% waterdicht systeem zou kunnen worden.
De kans op handel en fraude is nog steeds aanwezig. Moeten we dit nog wel willen?

Dit gaat dan alleen nog maar over het stukje transparantie in het proces.
Nergens wordt met een woord gerept over de ervaringen die velen geadopteerden hebben.

De staat wil een expertise centrum opzetten, maar dat mist volledig zijn doel. Hetgeen wij als geadopteerden willen is het mogelijk maken om te zoeken naar onze familie, DNA testen, rootsreizen vergoed krijgen.
In sommige gevallen zijn er die hun geboorte gegevens kosteloos zouden willen laten veranderen.
Maar dit wil men niet vergoeden. Men wil ons niet helpen om op zoek te gaan.
Het is een recht om je identiteit te weten te komen, waar je vandaan komt, je roots, maar blijkbaar geldt dat recht niet voor (illegaal) geadopteerden.

We lezen weer veel pro-adoptielobbyisten in het nieuws. Alleen de ‘wens’ ouders krijgen uiteraard een podium. Mensen die zelf niets weten van adoptie of hoe het is om geadopteerd te zijn mogen hun gal spuwen over hoe vreselijk zij neergezet worden en dat we adoptie absoluut geen kinderhandel moeten noemen.
Dat het nog steeds belangrijk is om al die zielige weeskindertjes uit ‘arme’ landen te moeten redden en dat het natuurlijk geen ‘witte redder’ complex genoemd mag worden. Ook mag het niet vergeleken worden met het koloniale verleden dat Nederland heeft.
Het moet vooral positief zijn dat mensen kinderen uit hun eigen vertrouwde omgeving weg willen rukken en dat ze hier natuurlijk beter af zijn in het rijke westen; want opgroeien in een rijkland betekend blijkbaar automatisch dat je gelukkig wordt.

Nergens lees ik over ervaringen van geadopteerden.  Nergens lees ik wetenschappelijk onderbouwde bewijzen dat het weghalen van een kind bij de biologische moeder schadelijk is en dat het trauma’s oploopt. Laat staan de rest van het proces.
Die bewijzen zijn er wel degelijk, Nancy Verrier heeft in het boek ‘Primal Wound’ , hierover geschreven. Het geeft heel goed weer hoe belangrijk het is voor een baby om bij de moeder te blijven, wat voor een band de baby al schept met de moeder als deze nog in de baarmoeder zit en hoe het trauma van het afstaan levenslang blijft bestaan.
Daarnaast zijn er steeds meer onderzoeken naar foetussen en baby’s waarin bewezen wordt dat alles wat de moeder doet invloed heeft op de nog ongeboren baby en ook hoe belangrijk de periode is ná de geboorte.

Wat mij dwars blijft zitten is dat niemand er met een woord over rept hoe het is om je hele leven lang niet te weten wie je bent. Dat sommige van ons, waaronder ik niet of heel moeilijk op zoek kunnen naar onze biologische/eerste ouders.
Dat de foutieve geboortedata en geboorteplaatsen een doorn in het oog zijn. Dat het pijnlijk is om hier keer op keer mee geconfronteerd te worden. Dat we graag onze namen zouden veranderen, omdat de naam die we gekregen hebben niet goed voelt.
Mijn geboortedatum klopt niet, dat weet ik eigenlijk 100% zeker. Ik heb altijd het idee gehad dat ik ouder was dan wat er in mijn paspoort stond en tot een jaar geleden had ik nooit doorgehad dat er op mijn medisch dossier een andere geboorte datum stond.
Het heeft lang geduurd om te accepteren dat dit wellicht de goede datum is, omdat ik gewoon niet kon en wilde geloven dat ze ook bij mij fouten hebben gemaakt.
Maar ik kwam er ook achter dat er met typex geknoeid was om het eigenlijke ziekenhuis te verbergen. Via via heb ik ook ooit uit laten zoeken of ik ingeschreven stond bij de plaats die als geboorteplaats aangegeven stond, maar er was niets bekend van mij.
Dit heeft het zoeken voor mij bemoeilijkt en ik kom elke keer op een doodpunt. Tot op heden heb ik nog steeds geen familie gevonden.

Binnenkort ben ik officieel jarig maar het liefst zou ik willen dat die dag niet bestond. Ik zou heel graag mijn geboortedatum officieel laten veranderen, maar dat kost geld en volgens mij moet ik zelfs bewijs aanleveren om dit te kunnen doen.
Toch doet het elke keer weer pijn als ik ergens mijn geboortedatum op moet geven of als mensen vragen wanneer ik jarig ben. Ik moet dan een keuze maken of ik het hele verhaal verteld en dan zeg dat ik op die datum eigenlijk niet jarig ben, of ik moet er voor kiezen om gewoon de officiele datum op te geven en verder niks te zeggen. Maar het voelt niet goed. Het doet pijn en ik wil niet meer dat die datum als geboortedatum aangegeven wordt.
Mijn geboorteplaats wil ik ook veranderd hebben, maar ook dat kan niet zomaar en het liefst zou ik mijn naam ook veranderen.
Nu kort ik mijn naam af omdat ik mijn naam nooit mooi heb gevonden. Nu ik ook weet dat het een Singalese naam is terwijl ik Tamil ben, vind ik het nog erger. De naam waarvan ik denk dat mijn eerste moeder mij heeft gegeven is wel een Tamil naam en die zo ik graag aannemen.

Dit zijn eigenlijk alleen nog maar vrij praktische zaken waar geadopteerden hulp bij zouden willen. Waarvan het fijn zou zijn als de staat zou erkennen dat dit niet oké is en dat iedereen recht heeft op de juiste gegevens.

Daarnaast zouden wij ook goede psychologische hulp moeten kunnen krijgen. De meeste hulpverleners weten zich totaal geen raad met adoptie en hebben geen idee wat voor trauma’s er bij komen kijken.
Wat je wel en niet tegen geadopteerden kunt zeggen en hoe er met ons om gegaan moet worden. Het is een eindeloze strijd en naast het adoptietrauma strijden er ook nog een hoop geadopteerden met trauma’s die zij hebben opgelopen in het adoptie gezin waarin zij terecht zijn gekomen.
Een heleboel geadopteerden hebben jaren geleefd in vreselijke gezinnen, waar zij ernstige trauma’s hebben opgelopen. Fysieke-, geestelijke-, en seksuele mishandeling, verwaarlozing, uithuisplaatsing, loverboys, verslavingen etc, het is allemaal voorgekomen.
Zelfmoord en verslavingen zijn sowieso heel erg hoog bij geadopteerden. Deze groep pleegt 4x meer zelfmoord dan andere leeftijdsgenoten.

De beredenering dat wij dus beter af zijn hier in het ‘rijke westen’ is dus niet per definitie waar. Natuurlijk zijn er ook genoeg geadopteerden die wel gelukkig zijn hier en die nooit problemen hebben ondervonden van hun adoptie.
Dat neemt alleen niet weg dat er genoeg zijn die er wel problemen mee hebben. Daarnaast kun je prima gelukkig zijn hier, maar nog steeds op zoek willen naar je roots. Dat maakt de staat nu nog steeds onmogelijk.
Alles moet uit eigen zak betaald worden en dat is voor velen gewoon niet mogelijk.

We kunnen dus concluderen dat adoptie méér is dan een kind wel of geen ander thuis bieden dan waar het geboren is. Wat ik hierboven beschreven heb is onherroepelijk verbonden aan adoptie en kan op geen manier los gezien worden van het hele proces.
Ik vind het dan ook stuitend dat iedereen hierover zijn zegje mag doen, behalve de geadopteerden zelf. Voor mijn gevoel worden alle voors- en tegens meegewogen, zolang het maar past in het straatje van de adoptielobby.
De pijn en het verdriet van het afgestaan worden weegt niet op tegen de ‘voordelen’ die adoptie met zich mee zouden brengen.

Als men echt iets goeds wil doen en als adoptie écht om de kinderen zou gaan, dan zouden ‘wens’ouders er voor kiezen om het kind en de familie in het land van herkomst financieel te steunen, zodat het kind daar kan opgroeien.

Stop met interlandelijke adoptie.