Adoptie stop

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik in de pen geklommen ben en een artikel heb geschreven over adoptie.
Met alle commotie de recentelijk is ontstaan over de stop op adoptie, vond ik het wel weer eens tijd om dit onderwerp aan te snijden.

Het beeld dat ooit geschetst is over adoptie, is gelukkig eindelijk een beetje aan het draaien. Het overgrote deel dat ik zelf spreek, heeft nu ook wel door dat adoptie niets meer en niets minder is dan kinderhandel.
Waar ik jaren geleden nog rare blikken kreeg als ik zei dat het kinderhandel was en dat adoptie geen sprookje is, krijg ik nu eerder begripvolle blikken.

Het narratief van de ‘white saviour’, draait langzaam naar het narratief, waar het altijd al om had moeten draaien; namelijk die van ons, de geadopteerden.
Wij zijn de enige echte experts als het gaat om adoptie. Wij zijn degene die alles mee maken en die weten wat het is, hoe het voelt, om geadopteerd te zijn.
Om dag in dag uit te leven met het idee dat je weggerukt bent van je cultuur, dat je identiteit veranderd is, dat de band met je biologische (of eerste) moeder verbroken is.
De ongewenst kinderloze stellen (en dus ook de adoptielobby) hebben jaren een stem gehad in hoe er tegen adoptie aangekeken werd. Denk o.a aan programma’s als ‘Met open armen’. Maar ook veel (Amerikaanse) series hebben hier een aandeel in (gehad).
Het verdriet wat ongewenst kinderloze stellen mee maken, is natuurlijk vreselijk en zoiets gun je niemand.
Echter, dit is wel het enige verdriet waar we constant iets over horen. Of dat nu op t.v. is of op een forum. In mijn beleving is dat het enige verdriet dat er voor men toe doet. De stellen moeten koste wat het kost begrip krijgen over wat zij voelen en mee maken. Ziekenhuizen, huisartsen en andere betrokkenen faciliteren hier gewillig in mee, want het beeld dat een kind zalig makend is, blijft bestaan.
Ik heb het al vaker geschreven, maar als ziekenhuizen / artsen stoppen met de wens faciliteren, maar beginnen met een traject om dit verdriet een plekje te geven, om te rouwen om het verlies, dan zijn we al een heel stuk verder.

Mijn ervaring met het uitspreken van bovenstaande tegenover ongewenst kinderloze stellen, is niet best. Men wordt meteen boos en er is alleen ruimte voor het verdriet van deze genoemde groep. Er mag geen ruimte zijn voor mijn verhaal, ervaring of verdriet van het verlies van mijn biologische familie.
Het enige wat je dan voorgeschoteld krijgt is dat je onbeschoft bent, geen gevoel hebt en dat je dankbaar moet zijn.
Dat je geen idee hebt hoe het voelt om ongewenst kinderloos te zijn.
Wat jammer is, is dat dat zelfde gevoel bij mij speelt. Alleen dan het onbegrip voor geadopteerden en het verlies wat wij ons leven lang met ons mee dragen. Het trauma door als baby gescheiden te worden van je moeder. Ondertussen is lang en breed bewezen hoe belangrijk de binding is tussen moeder en kind tijdens de zwangerschap. Hoe onmiskenbaar moeder en kind met elkaar verbonden zijn, dat na de geboorte soms de aanraking van de moeder het kind al kan doen kalmeren. Dat zijn dingen waar wij van zijn beroofd en waardoor sommige geadopteerden lopen met een hechtingsstoornis of andere mentale problemen. Dit is ook iets waar wij niet voor gekozen hebben, wij hebben nooit consent gegeven voor onze adoptie en toch moeten wij dealen met alles wat hiermee samenhangt. Zo ook de opmerkingen die we ons leven lang door bekenden en onbekenden naar ons hoofd geslingerd krijgen.
De verbinding is weg, want er wordt alleen maar eenzijdig gekeken, omdat de ongewenst kinderloze stellen nog veel te veel in hun emotie zitten.

Uiteraard zijn er nu een hoop mensen die nog steeds komen met het argument dat het erom gaat dat een kind liefde krijgt, dat het zich geborgen voelt etc. Maar dat gaat niet meer op. Er zijn al zoveel bewijzen dat het niet uit maakt of je in een liefdevol gezin op groeit of niet, het trauma van adoptie is iets wat altijd verweven zal zijn met je. Al is het alleen maar om wat ik hierboven beschreef.
Dan heb ik het nog niet eens over transnationale adoptie en discriminatie. Het gevoel nooit ergens bij te horen, omdat je altijd anders bent.
Dat je nooit echt bij je biologische familie zult horen, maar ook nooit bij je adoptie familie. Dat je je hele leven lang op zoek kunt zijn naar erkenning, maar het misschien nooit zult krijgen. Dat je je nooit kunt identificeren met je adoptie familie omdat je op geen enkele manier op hen lijkt. Zo kan ik denk ik nog wel uren door gaan.

Het is continu gegaan over de rechten van het kind, maar met adoptie heeft het kind eigenlijk al geen rechten meer. Op het moment dat de adoptie officieel wordt, wordt het kind alle rechten ontnomen (overigens geldt dit ongeveer hetzelfde voor donorkinderen).
Ineens heb je geen recht meer om te weten waar je vandaan komt, wie je biologische (of eerste) ouders zijn, je medische geschiedenis (als die al bekend is) en ga zo maar door.
Recentelijk werd bekend dat er duizenden adoptie dossiers vernietigd zijn, hoe staat in lijn met de rechten van het kind? Hoe kan het dat ik mijn ouders toestemming moest vragen om mijn eigen dossier bij het ministerie op te vragen?
Hoe is het mogelijk dat er duizenden adopties mogelijk gemaakt zijn, met de weet dat in de landen van herkomst alles gedaan werd om maar zoveel mogelijk kinderen te verkopen? Hetzij met valse informatie over de geboorte, het verblijf na de geboorte en de ouders.
Dan wil men het hebben over de rechten van het kind? Mijn nekharen gaan er van overeind staan, zeker met de kennis van nu. Het maakt me intens kwaad, maar tegelijkertijd ook intens verdrietig dat dit vandaag de dag niet veranderd.
Het continu tegenwerken van de overheid tegenover geadopteerden is weerzinwekkend.
Er wordt nog steeds niet geluisterd naar ons, de experts op dit gebied. Er wordt nog steeds geen gehoor gegeven aan onze wensen om financieel geholpen te worden met rootsreizen, DNA-testen, psychologische hulp etc.
Waar wensouders (ik blijf het een vreselijk woord vinden), alle financiële hulp krijgen die zij nodig hebben, blijven wij in de kou staan.

Ik ben blij dat er nu eindelijk een stop komt op internationale adopties, maar we zijn er nog niet. Alle generaties die na ons (volwassenen geadopteerd in de jaren 70,80 en 90) zijn geadopteerd hebben ook nog een lange weg te gaan. Gelukkig hebben wij ondertussen wat deuren (en ogen) geopend en zijn er heel wat geadopteerden activisten (als ik ze zo mag noemen), die zich hier hard voor gemaakt hebben.
Hopelijk gaan we ook anders aan kijken tegen vondelingenluiken, donoren en draagmoeders, want de kinderen die daaruit ontstaan ondergaan min of meer hetzelfde lot als geadopteerden.

Mijn hoop is dat geen kind ooit meer mee hoeft te maken wat wij nu allemaal mee maken en dat al die pijn, verdriet en strijd de toekomstige kinderen bespaard blijft.