Thuis komen en thuis voelen

Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik ergens thuis hoorde.
Mijn eerste stappen op Sri Lankaanse bodem, waren onwerkelijk.
Moe van de reis en de spanning kon ik eigenlijk nauwelijks bevatten dat ik er na al die jaren eindelijk was.
Dit was mijn droom, al van kleins af aan droomde ik ervan om terug te gaan naar mijn geboorteland. Dit is altijd mijn allergrootste wens geweest en die kwam nu eindelijk uit.

Het land waar mijn roots lagen, maar waar mijn wortels nooit hebben mogen groeien.
Ik ben er geboren, maar daar is ook alles mee gezegd.
Vanaf het moment dat we in de taxi naar het hotel stapten heb ik geprobeerd alles zo goed mogelijk in me op te nemen.
Ik wilde alles zien en voelen; alles bewust mee maken.
Het is niet te beschrijven wat het met je doet, als je op een plek komt waar de mensen op jou lijken. Waar je je geen buitenstaander voelt.
Kun je het je voorstellen hoe het is als je je hele leven het gevoel hebt niet op je plek te zijn? Dat je nooit mensen ziet die op je lijken.

Het duurde voor mij dan ook niet lang voordat ik me thuis voelde. Dat begon al in het hotel, het idee dat ik omringt was met ‘mijn’ mensen, dat deed me zo goed. Waarschijnlijk is dat heel raar om te lezen als je dit gevoel niet kent. Vergelijk het maar met een heel warm bad, na een lange, ijskoude en vermoeide dag en dat je vanaf je tenen tot je kruin voelt dat de rust je lichaam langzaam overneemt.
Dat je tenen gaan gloeien en dat ineens je hele lichaam gloeit, dat de kou je lichaam verlaat en de warmte je omarmt.
Dat was het gevoel wat mij overnam, naarmate de uren verstreken.

Het moment dat we in Colombo liepen en ik me besefte dat ik daar als baby ooit was, om verhandeld te worden was een rare gewaarwording.
Ik wilde daar ook niet te veel bij stil staan, het was immers iets wat ik toch nooit meer kon veranderen.
De warmte in combinatie met de lucht die uit de steegjes kwam waar we door heen liepen, de dampende plassen en het stil staande water in kleine gootjes, maakten dat ik overspoeld werd door een golf van misselijkheid.
Met snelle passen liep ik, achter onze gids aan, richting een hoofdstraat.
Daar werden mijn zintuigen onmiddellijk geprikkeld met getoeter, gepraat en de geur van uitlaatgassen.
Dat deed me doen beseffen dat ik, net als in Nederland, niet zou kunnen wennen aan de drukte van een grote stad.
En toch op een gekke manier voelde het vertrouwd. Alsof mijn geheugen was gereset.

Van de stoffige wegen, vochtige warmte en palmbomen tot de smalle steegjes met waslijnen en spelende kinderen op blote voeten.

De omgeving rondom het hotel daarentegen was prachtig en rustig. Het gezang van tropische vogels, het ruisen van de palm- en bananen bomen en op de achtergrond het ruisen van de zee, gaven mij een gevoel van kalmte.
Ik ben een echte natuur liefhebber en ik voelde me in mijn element met de jungleachtige omgeving waarin ik me bevond. Het was precies zoals ik me had voorgesteld.
Van de stoffige wegen, vochtige warmte en palmbomen tot de smalle steegjes met waslijnen en spelende kinderen op blote voeten.
Dat was hoe ik me mijn leven had voorgesteld, als ik niet was verhandeld.

Hoe langer we in Sri Lanka verbleven hoe meer ik me thuis begon te voelen. Voorzichtig probeerde ik wat Singalese woordjes en als ik mensen om me heen Singalees hoorde spreken voelde dat steeds vertrouwder aan.
Vaak genoeg heb ik van mede geadopteerden gehoord dat zij zich al snel thuis voelden en dat de geur van de kruiden en de klank van de taal, vertrouwd voelden, maar ergens durfde ik dat niet te geloven.
Totdat ik het zelf merkte, toen wist ik wat ze bedoelden. Dat was ook meteen het moment dat ik me weer besefte dat er zoveel ontnomen is van adoptievolwassenen. Zoiets als taal, is van essentieel belang in het proces hoe je jezelf identificeert.
Hoe graag ik ook met iedereen wilde praten, ik kon het niet. Behalve korte woorden.
Daarbij komt nog eens dat bij dat er bij Sri Lankaans geadopteerden er nog een verschil is tussen Sinhala en Tamil. Gezien ik Tamil ben, zou ik dus eigenlijk beide talen moeten leren.
Laat staan het lezen, Tamil en Sinhala zijn zo verschillend van tekens.
Iets wat wellicht niet onmogelijk is, maar hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het wordt.
Dit betekend uiteraard niet dat ik het op geef, het is voor mij een drijfveer om de taal te beheersen.
Stukje bij beetje heb ik het idee dat ik zo weer de controle terug krijg over mijn identiteit en de verbondenheid met mijn cultuur.
Zelf heb ik me altijd gerealiseerd dat ik nooit Singalees zou leren. Mijn ouders hadden een boekje voor kinderen met wat Singalese woorden. Zelfde wilde ik stiekem altijd al graag de taal leren, maar ik durfde dat als 8 of 9 jarige niet uit te spreken.
Het kunnen grote en kleine dingen zijn waardoor je je verbonden gaat voelen met de cultuur waarin je op had moeten groeien, maar dit niet gebeurd is.
Taal, eten en kleding zijn iets groots, sieraden en muziek iets kleins.

Al die dingen heb ik op zo een mooie manier mogen ervaren. Het doet alleen pijn dat ik het nooit eerder heb mogen ervaren. Dat ik er niet mee opgegroeid ben, dat ik een witte opvoeding heb gehad. Hoewel ik weet dat mijn ouders niet beter wisten en het vaak ook door adoptiebureau’s afgeraden wordt om dit alles te stimuleren, kan ik het niet helpen dat ik me beroofd voel van zoveel moois.
Het gevoel van tussen twee werelden in te moeten zitten is niet te begrijpen als je het niet zelf mee maakt.
Nu nog meer dan vroeger heb ik het gevoel dat ik in een split zit. Vroeger was het voor mijn gevoel misschien 5 of 10% wat in Sri Lanka was, nu ik er geweest ben is het eerder 50/50.

Wat voor mij ook een verademing was, was dat ik op geen enkele manier last had van mijn allergieën. Alsof ze als sneeuw voor de zon verdwenen waren.
Waar ik in Nederland, zeker in juli/augustus echt ziek ben van de hooikoorts, had ik er daar geen seconde last van.
Ik durfde niet te stoppen met mijn medicijnen, maar ik denk dat het prima had gekund.
Het steekt zo erg, dat ik weet dat ik bepaalde medische klachten (buiten mijn hooikoorts om) nooit gehad had, als ik daar na mijn geboorte gewoon was gebleven.
Het is soms moeilijk te verkroppen dit ‘als, als,als’ scenario.

Inmiddels zijn we alweer bijna 4 weken terug in Nederland en begin ik steeds meer de impact te voelen die het op mij heeft. Het voelt bijna alsof ik een tweede pubertijd inga.
Wie ben ik? Hoe ga ik om met mijn afkomst? Hoe plaats ik mezelf in deze maatschappij?
Waar hoor ik thuis?
Ik zit soms niet lekker in mijn vel en sluit me dan het liefs helemaal af. Er zijn dagen dat ik zo op het vliegtuig wil stappen om terug te gaan.
Mijn hart zegt het één, maar mijn verstand zegt iets anders.
Er zijn intussen zoveel verschillende factoren waar ik rekening mee moet houden en de belangrijkste daarvan is mijn zoon.

Wat ik me niet goed genoeg beseft heb is denk ik hoe erg het een mens kan ontwrichten om zo een intense en levens veranderende reis te maken.
Misschien heeft het extra impact op mij omdat het verlies van mijn (adoptie)moeder nog vers is. Wellicht verzwaart dat mijn gevoelens (onbewust) nog eens temeer.
Dat is iets waar ik waarschijnlijk pas over een paar jaar een goed antwoord op zal hebben.
Wat ik wel weet is dat, als je geadopteerd bent en je twijfelt of je terug moet gaan naar je geboorteland, zou ik zeggen; JA!
Het is een cruciaal onderdeel van je ‘ zijn’, van je identiteit. Zeker als je het gevoel hebt dat je iets mist, kan ik niets anders zeggen dan; ga.
Voor mij maakte het de cirkel op bepaalde manieren compleet.
Er zijn zeker nog puzzelstukken die ik mis, maar ik ben nu meer compleet dan toen ik er nog niet geweest was.